Sister Suzie (B) Blues - Soul - Rhythm 'n Blues Honky Tonk Jazz Club Dendermonde (12-11-2022) reporter: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Honky Tonk info artist: Sister Suzie © Rootsville 2022

Het zijn drukke tijden. Van het ene optreden naar het ander, van Duinkerken naar Ertvelde over Hasselt en nu terug naar Dendermonde, waar ze in de Honky Tonk een Sister Suzie te gast hadden. Dit in een organisatie van de youngsters van Second Line. Suzan Simms aka Sister Suzie, niet echt een naam die een belletje deed rinkelen. Maar na wat opzoek werk, dacht ik bij mezelf: “die zou wel eens de tent op stelten kunnen zetten”, wijlen weg dus.

Sister Suzie is afkomstig uit Northtumberland, klinkt even rauw als Etta James, bezit evenveel soul als Irma Thomas en blijkt zo brutaal te zijn als Cindy Lauper. Als dat geen vuurwerk zou moeten geven, dan weet ik het niet meer. Haar eerste album “Ain’t A Lady” dateert al van 2018, zit boordevol 50’s/60’s rhythm & blues en soul, hier en daar opgepept met een rockabilly geluid. De plaat swingt als de beesten dus ik keek erg uit naar dit optreden. De Sister werd aangekondigd in trio met haar vaste gitarist Matt Jackson en plaatselijke held Ilja De Neve aan de piano.  Maar kijk, een stond een volledige bandopstelling klaar en bleek dat bij de Sister ook nog Bernd Coene aan de drums zouden krijgen en Micha Teller aan de bas So let’s party !!

Het was de eerste maal dat Sister Suzie te zien en te horen was op Belgische bodem en hiervoor was de tent tsjokkevol gelopen en ze kregen op het einde meer dan overschot van gelijk om dit optreden te hebben meegepikt

Een instrumentaaltje opende de avond en dan verscheen onze Britse diva op het podium voor ‘Ain’t A Lady’, wat meteen de titeltrack is van haar album. Hierna bewees de Sister haar voorliefde voor de grote Irma Thomas, want we kregen er zomaar drie op een rij  beginnend met ‘Hip Shakin’ Mama’, gevolgd door ‘Cry On’ en ‘You Can Have My Husband, But Don’t Mess With My Man’. Sister Suzie is een echte spring-in-‘t-veld en een brok dynamiet op het podium. Ze beleeft haar muziek als geen ander, onder andere ook omdat ze zich omringd weet door talentrijke muzikanten, die geregeld hun eigen ding mogen doen. Goed gitaarwerk van Matt, de ritmesectie met Bernd en Micha staat als een huis en het pianospel van Ilja lijkt soms van een andere planeet te komen. Bij deze spat dan ook het speelplezier van het podium af. De klanken van deze old school rhythm and blues doen de benen bewegen, de voeten stampen en de hoofden knikken. Schitterend.

Het mocht dan even wat trager en dat kregen we met ‘Angel Of Montgomery’ van John Prine. Mooie versie waar de rauwe en doorleefde stem van Suzie wondermooi bij past. Naar het einde toe ging het er nog warm aan toe met ‘Sloppy Drunk’, ‘Knock Knock’ (een eigen nummer), ‘Call Me Big Mama’ en ‘Hound Dog’ van Big Mama Thornton als apotheose. Wel, wel, wel..als dat geen kwaliteit is dan weet ik het niet meer. Iedereen was duidelijk toe aan een kleine break om even op adem te komen van deze muzikale stormloop.

Set twee startte terug met een instrumentaal versie waarin ik ‘Iko Iko’ meende te herkennen dat werd gevolgd door ’40 Cups’ en het eigen nummer ‘Working Girl’. Sister Suzie en haar band bleven het niveau hoog aanhouden en de sfeer zat er in “den bunker” goed in. Zeker na ‘Shame Shame Shame’. Maar dan mocht het even rustiger met het mooie ‘Yours’, een song die zelfs de tranen bij Suzie bovenhaalde. Het tempo werd terug de hoogte ingedreven met ‘Cheese ’n Crackers’ van Rosco Gordon en alweer een eigen nummer met ‘Just Another Waste Of My Time’. Een special guest werd aangekondigd en topsaxofonist Peter Verhas kwam mee de bühne op en werd een stevige ‘Dirty Mother Fot Ya’ ingezet. Hoewel het muzikaal niveau al hoog lag, werd dit nog maar eens opgetrokken door de aanwezigheid van de sax. Zo gingen we stilaan einde gig met onder andere ‘Big Mistake’.

De aanwezigen zagen het echter niet zo direct zitten om dan onmiddellijk huiswaarts te trekken en er werd dan ook duchtig om een bisser gevraagd. We kregen er zelfs twee met ‘Hi Ho Silver, waarbij duchtig werd meegezongen en het knappe ‘Stavin’ Chane’ van Lil Johnson, dat een einde maakte aan deze mooie avond.

Besluit: een muzikale topavond met hoogstaande old school rhythm and blues en dat deed nog eens deugd. Sister Suzie had duidelijk haar start in België niet gemist en had bij deze de harten veroverd. Bedankt Second Line om deze fijne madam naar ons land te halen en voor mij mag ze gerust wat meer overkomen. Misschien een kleine tip voor concertorganisatoren?
You’ll never know !!

Marcel